|
Yazar
|
|
Sunday, 04 March 2007 |
Vaktiyle padiþahýn biri,
- Bana yalan söyleyebilene bir küp dolusu altýn vereceðim! demiþ. Yalancýlar, hemen saraya koþuþturup baþlamýþlar yalana;
- Bir kuþ, aslaný kapýp yuvasýna götürdü.
- Bunun neresi yalan?.. Kuþ kartaldýr, arslan da kuzu kadar minik bir yavru. Kaptýmý götürür tabii!.."
- Komþu ülkede bir eþeði kral yaptýlar!..
- Ülkenin kralý, pencereden bakýnýrken tacýný duþurmuþ. Taç da pencerenin altýndaki eþeðin baþýna geçmiþ. Taç kimin kafasýndaysa, kral odur tabii!..
- Padiþahým, ben gökyuzune bir ok attým. Altý ay sonra geri dondu!
- Senin ok bir aðacýn üstüne düþmüþtür. Aðaç, sonbaharda yapraklarýný dökünce, takýlacak yer bulamayýp yere inmiþtir.
Böylece padiþah, her yalana gerçek bir bahane bulmuþ ve kimse padiþaha bu yalandýr dedirtememiþ.
Bir gün bir Kayserili çýkagelmiþ;
- Padiþahým, sen benim babamdan borç olarak bir küp dolusu altýn almýþtýn. Þimdi geri almaya geldim. Yalandýr dersen ödülümü ver. Yalan deðil dersen borcunu öde!..
|
Fýkralar 
