|
Yazar
|
|
Sunday, 07 September 2008 |
Aðlama duvarý
Kudüs’te görevlendirilen bir gazeteci, Aðlama Duvarý’nýn önünden her geçiþinde, yaþlý bir Musevi’nin orada öyle durup dua ettiðini fark etmiþ. Bir hafta, iki hafta... Sonunda adamla bir röportaj yapmaya karar vermiþ. Ýzin alýp teybini açmýþ, sormuþ adama:
- Kendinizi biraz anlatýr mýsýnýz?
- Adým David, Polonya Yahudisiyim. Yaþým 65. Smalla’da bir manav dükkâným var. Evliyim. Ýki çocuðum Tel Aviv’de bir çiçek serasýnda çalýþýyor...
- Sizi her gün burada, Aðlama Duvarý’nýn önünde, dua ederken görüyorum.
- Evet, her sabah dükkâný açmadan buraya gelirim. Dünya barýþý ve insanlarýn kardeþliði için dua ederim. Öðle tatilinde bu sefer insanlarýn mutluluðu, acýlarýn sona ermesi için Yaradan’a yalvarýrým. Akþam da, eve dönerken, bu kez dürüst ve iyi insanlarýn esenliði için dua ederim. Cumartesi günümü de burada, yine dua ederek geçiririm.
- Ne güzel! Kaç senedir bunu sürdürüyorsunuz ?
- Ýsrail’e göçtüðümden beri, yani 40 yýlý geçti.
Gazeteci çok etkilenmiþ, heyecanla sormuþ:
- 40 yýldýr her gün dua ediyorsunuz. 40 yýldýr yýlmadýnýz. Bugün nasýl bir duygu içindesiniz, neler hissediyorsunuz?
Uzun uzun iç geçirmiþ yaþlý Musevi, sonra da bezgin bir sesle cevap vermiþ:
“Vallahi artýk bilemiyorum” demiþ, “Ýçimde, sanki duvara konuþuyormuþum gibi bir his var...”
|
Fýkralar 
