|
Yazar
|
|
Sunday, 07 September 2008 |
Patates bahçesi
Bu pazar çok hoþuma giden, mail gruplarý arasýnda da çok dolaþan bir hikâyeyi yazmak istiyorum. En çaresiz zamanlarda bile insan zekâsýnýn nelerin üstesinden gelebileceðini hatýrlamakta fayda var. Ýþte o hikâye:
Nebraska’da yaþlý bir adam yaþýyordu. Patates ekmek için bahçeyi bellemesi gerekiyordu, fakat bu o yaþtaki biri için çok zor bir iþti. Tek oðlu olan David ona yardým edebilirdi fakat o da hapisteydi. Yaþlý adam oðluna bir mektup yazdý ve durumunu anlattý:
“Sevgili David,
Patates bahçemi belleyemeyeceðimden kendimi çok kötü hissediyorum. Bahçeyi kazmak için oldukça yaþlanmýþ sayýlýrým. Burada olsan bütün derdim bitecekti. Biliyorum ki sen bahçeyi benim için hallederdin.
Sevgiler, Baban.”
Yaþlý adam birkaç gün sonra oðlundan bir mektup aldý:
“Babacýðým, sakýn bahçeyi kazma, ben oraya cesetleri gömmüþtüm!
Sevgiler, David”
Ertesi gün sabaha karþý FBI ve yerel polis çýka geldi ve tüm sahayý kazdý ama herhengi bir cesede rastlamadýlar. Yaþlý adamdan özür dileyerek gittiler. Ayný gün yaþlý adam oðlundan bir mektup daha aldý.
“Babacýðým, Þimdi patatesleri ekebilirsin. Bu þartlarda yapabileceðimin en iyisini yaptým.
Sevgiler, David.”
|
Fýkralar 
